De voorpublicatie over het boek “thuis bij de vijand’ van Natascha van Weezel raakte mij. 
https://www.trouw.nl/religie-en-filosofie/in-gesprek-met-de-vijand~a58da49f/
Het boek handelt over vooroordelen. De manier waarop zij haar zoektocht beschrijft naar haar plaats in het debat over vooroordelen is mooi om te lezen. En vooroordelen beïnvloeden het samen leven sterk. Daarom is dat onderwerp het debat meer dan waard. Zeker in een periode dat sociaal-culturele vraagstukken groter worden. Gebeurt dat niet in het gesprek dan wordt de grens naar conflict maar al te makkelijke overschreden. Dan kan dit boek bemoedigend zijn voor die mensen die het debat – en hun plaats daarin zoeken, over onderwerpen die het samen leven en dus de samenleving raken. Hoopgevend is dat mensen jong en oud dat gesprek gaande willen houden. Lees verder
Wanneer het noodlot je leven binnentreedt, lijkt even alles stil te staan. Maar al snel zit je in een achtbaan aan emoties. Met volop momenten van ontkenning en woede. En vooral de woede, de boosheid op hetgeen je overkomt is onontkoombaar. Boosheid helpt om een schuldige te vinden. En die wil je wat graag vinden als het mis gaat. Wanneer je met je zoon binnen een week in het beste kankerziekenhuis van Nederland belandt, is het goede nieuws dat hij in de beste handen is. En het slechte nieuws dat hij daar naar toe moet. In het plaatselijke ziekenhuis trekt een deskundig arts een sombere, maar naar later blijkt realistische conclusie. In dat beste ziekenhuis mislukt de nieuwe kweek, vertrekt al snel de behandelend arts en dan na lang wachten en dus verloren tijd kan pas ‘de strijd beginnen’. Dat dit niet helpt in een fase van boosheid, mag duidelijk zijn. Mij heeft het opnieuw geleerd dat de kunst van leven ook is, voorbij de woede, de boosheid te kunnen komen. Want op enig moment kun je er voor komen te staan te moeten toegeven dat het blinde lot maakt dat er iets ernstig misgaat in je leven. 
