Het verschil tussen arm en rijk krijgt de laatste maanden veel aandacht. De rijken worden steeds rijker. Wereldwijd bijna 2500 miljardairs. Met name het boek van Piketty “Capital in the 21st Century” draagt bij aan die discussie. Het lijkt een globaliseringsvraagstuk. Dus wat moet je er mee als raadslid? Niets hoor ik in mijn omgeving. Die gedachte vind ik jammer. Want dit vraagstuk raakt een essentie van politiek en biedt je als raadslid een nieuwe kans betekenis aan het raadswerk te geven.
Categoriearchief: college
Decentralisatie gekte
Het is in gemeentelijk Nederland ‘transities sociaal domein’, wat de klok slaat. Voor 1 januari. a.s. moeten de gemeenteraden in Nederland allerlei besluiten nemen. En niet te vergeten ‘plannen’ vaststellen. Een plan voor zorg, jeugd, participatie etc. Bij welke raad je ook komt het gaat over de grote klus die gedaan moet worden. Maar is die klus wel voor de raad op dit moment? Je merkt dat raadsleden onrustig worden en de maatschappelijke druk vrezen door het onrecht dat inwoners kan worden aangedaan. De media zullen helpen die druk te vergroten. Die vrees is terecht want er zullen dingen fout gaan vanaf 1 januari a.s.. Een overdracht van taken, gecombineerd met een forse financiële bezuiniging kan niet foutloos gaan. Hoe ga je dan acteren als raadslid? Lees verder
Woord-Politiek.
De verkiezing van de gemeenteraden zijn bijna een half jaar achter de rug. Coalitieakkoorden zijn gesmeed. Colleges gevormd. Iedereen is weer aan de slag. “Business als usual”. Of belooft het iets anders te worden voor gekozen en niet gekozen burgers? De eerste reacties/analyses op de akkoorden zijn al binnen vanuit de sportwereld, het duurzaamheidscluster, de bureaucratiebestrijders, diverse organisatiebureaus etc. De algemene tendens is dat men niet ontevreden is maar dat het wel iets beter/meer had gekund. Verder is de universiteit van Twente nog bezig met een breed onderzoek over het proces van coalitievorming. En het zal niet verbazen als er rekenkamers zijn die de komende maanden naar bijvoorbeeld de meetbaarheid van de akkoorden gaan kijken. Lees verder
Decentralisaties. Een overwinning voor de technocratie.
Zo onder de kerstboom is het de tijd voor het lezen van beleidsnota’s over de decentralisaties. Dit met jaar 2014 als een belangrijk decentralisatie jaar in het vooruitzicht. Met als hoofdvraag voor de griffier, wat en hoe adviseer ik de gemeenteraad om in positie te zijn op dit dossier.
Ter voorbereiding ben ik bij verschillende gemeenten gaan zoeken naar documenten over decentralisaties. Wat al een klus op zich is. Het doorlezen van honderden pagina’s begint met nieuwsgierigheid. Maar slaat al snel om in het gevoel dat veel doorzettingsvermogen wordt gevraagd. Lees verder
Spruitjeslucht of list en bedrog?
Minister Plasterk wil drie provincies bij elkaar voegen. Noord-Holland, Utrecht en Flevoland . Dus gaat het gemeentebestuur van Dronten een peiling in zetten om aan te tonen dat de inwoners bij de provincie Overijssel willen horen, wanneer de indeling door gaat.
Iedereen weet dat herindelingen niet populair zijn in Nederland. Hoewel de trend al jaren gaande is. Wanneer het provincies betreft blijken die besturen hetzelfde gedrag te vertonen als gemeenten bij herindelingen. En dan gaan gemeenten in de provincie zich ook roeren. Zo ook in de gemeente Dronten, naar welke provincie moeten wij toe als de minister zijn zin krijgt, is de vraag die daar wordt opgeworpen.
En dan gebeuren er ouderwetse dingen.
Burgemeesters en secretarissen duaal gefaald
Een griffier verzucht in een gesprek dat zij niet lang op vakantie kan, want dat ze niet weet wat de gemeentesecretaris bij haar afwezigheid afbreekt van haar werk. Een andere griffier meldt dat hij dit congres uit eigen zak betaalt want de raad heeft geen budget en toen hij in het kader van professionalisering zich meldde bij de gemeentesecretaris, kaatste die licht lachend terug, dat moet je de raad maar vragen. Zulke voorbeelden maken duidelijk dat de griffier niet echt in positie is en op waarde wordt geschat..
Door de functionaris griffier niet op waarde te schatten kennen secretarissen en burgemeesters eigenlijk geen waarde toe aan de lokale democratie.
Natuurlijk deze twee voorvallen laten je glimlachen. ‘Domme griffier’ zal in veel gevallen de eerste reactie zijn. Laat dat in een aantal gevallen zo zijn. Maar plaats dit eens in een tijdsperspectief van 10 jaar dualisering dan roept het toch ook het beeld op dat het in die gemeenten niets is geworden tussen burgemeester, secretaris en griffier.
Een wethouder mag wat kosten
Ik hoor mezelf met regelmaat zeggen ‘democratie kost geld’. Dus een wethoudersvacature invullen voor het behoud van de macht van een partij kost de gemeenschap geld.
Een rustige gemiddelde gemeente met ruim 40.000 inwoners kent een college met vier wethouders. Ook deze gemeente komt voor aanzienlijke bezuinigingen te staan. En dan vertrekt onverwacht een wethouder. Eén van de twee wethouders die de grootste fractie levert. Dat vertrek is een mooie financiële meevaller zul je denken. Want de besparing op jaarbasis is al snel 80.000 euro. Reken je wachtgeldopbouw en ambtelijke entourage mee dan is een bedrag van 2 tot 3 ton voor deze wethouder niet uitzonderlijk.