Auteursarchief: Jan Dirk Pruim

De griffie van morgen: Ruimtemakers gezocht.

De griffie van vandaag is niet de griffie die we morgen nodig hebben. Griffiers hebben de afgelopen 18 jaar veel bereikt. Alle lof daarvoor. Maar de griffie levert nog lang niet wat zij zou kunnen en moeten leveren. We investeren in knellende functieprofielen. Die tijd kunnen we beter steken in een gesprek over wat de griffie allemaal zou kunnen doen en betekenen voor het lokaal openbaar bestuur, de gemeentepolitiek en de lokale democratie. Dus niet opschrijven wat we doen, maar op zoek naar de grenzen van ons werkveld. Ik hoop dat dit essay de aftrap is voor een brede discussie over wat er van
griffie(r)s kan en mag worden verwacht én gevraagd.

lees hier het volledige essay: http://pruimpraat.nl/wp-content/uploads/Griffie-Essay-6-Griffie-van-morgen.pdf  lees verder

Publiek verantwoorden.

De afgelopen jaren heeft de Almeerse raad geïnvesteerd in ‘publiek verantwoorden’. Onder die noemer zijn gemeenteraadsleden het gesprek aangegaan met instellingen, corporaties en ‘maatschappelijke organisaties’ in de stad. Laat ik dit meteen zeggen: ik geef de term ‘publiek verantwoorden’ graag voor een betere. De vlag dekt de lading namelijk niet. Associaties met een ‘tribunaal’ en ‘verhoren’ doen geen recht aan de opzet en de intenties. In dit essay beschrijf ik de ontstaansgeschiedenis en de ervaringen die wij er in Almere mee hebben opgedaan. Ik begin met een opsomming van de belangrijkste redenen om ‘publieke verantwoordingsgesprekken’ te gaan organiseren.
lees hier het volledige essay:  Griffie-Essay- 5 – Publiek verantwoorden (1) lees verder

 

 

De raad in de regio en de regio in de raad

In mijn essay ‘Het lege midden’ wees ik op de snel groeiende bestuurslaag tussen gemeenten en provincies en de gevolgen daarvan voor de positie van de raad en voor de rol invulling door de raadsleden. ‘Middenbestuur in niemandsland’ noemde ik deze bestuurslaag. Verweesd gebied tussen gemeenten en provincies. Waar de doorzettingsmacht doorgaans een stuk beter functioneert dan de democratisch gelegitimeerde tegenkracht. Te vaak is het terra incognita voor raadsleden.
En onbekend maakt onbemind. Begrijpelijk, maar onwenselijk. Er gaat immers steeds meer geld
om in regionale samenwerkingsverbanden. Sturing en controle moeten dus op orde zijn.
Onwenselijk ook omdat raadsleden kansen laten liggen om maatschappelijke opgaven aan te
pakken, juist – en steeds meer – in regionaal verband. Daarom is het nodig ‘de raad in de regio’ te krijgen. Dat is belangrijker dan ‘de regio goed in de raad’ te krijgen. Dit essay verkent een aantal kansen om de raad beter in positie te brengen in de regio.

Lees hier het volledige essay:  Griffie-Essay-4-Raad-in-regio-in-raad-1.pdf Lees verder

Wat en hoe voor het raadslid

Mijn nieuwe boek met de titel “Wat en hoe voor het raadslid” is klaar. Hét handboek voor beginnende en ervaren raadsleden,   zoals ik het al vaak heb mogen horen betitelen.  Een handig boek voor alle raadsleden. Om te lezen of om weer eens iets in op te zoeken.

Te bestellen via binnenlands bestuur of via Bol.com     https://www.binnenlandsbestuur.nl/boeken

Afbeelding

Leerzame ervaringen

In het eerste essay, het lege midden, kondigde ik aan een aantal ervaringen te delen die ik de afgelopen tijd heb opgedaan. Raad 2020 is in alle denkbare opzichten een leerzaam traject. Niet in de laatste plaats voor mijzelf. Iedereen weet het: veranderen gaat ten koste van het bestaande. Dat mag een open deur zijn. Maar toch, in al die reorganisaties en verandertrajecten die ik de afgelopen 40 jaar heb geïnitieerd, begeleid en doorgemaakt blijft de onbuigzaamheid van het bestaande mij verrassen.

Lees hier het volledige essay: Griffie-Essay- 3 – Leerzame ervaringen (1)

Raadslid zijn is een vak beheersen.

Maatschappelijke ontwikkelingen zijn turbulent en complex. Van raadsleden vraagt het daarom
extra veel om ‘bij te blijven’. Dat geeft spanning. Is het beeld immers niet dat een raadslid alles
hoort te weten en te kennen? Ook kost ‘bijblijven’ tijd, die toch al zo schaars is voor een raadslid.
Dat maakt dat andere en hoogwaardige ondersteuning nodig is om in 2020 raadslid te kunnen zijn.
Er moet dan ook aan heel andere vormen van ontwikkeling en vorming worden gedacht dan we nu voor raadsleden inzetten. In dit essay zetten we daarvoor lijnen uit, na eerst te hebben
geanalyseerd wat er nu ‘eigenlijk’ aan de hand is met het vak van raadslid.

 

Lees hier het volledige essay:Griffie-Essay-Raadslid zijn is een vak beheersen

Het lege midden

VOORAF – De komende maanden zal ik een aantal essays publiceren over de raad. Preciezer: over de rol en het functioneren van een betekenisvolle gemeenteraad in een vitale lokale democratie. Beschouwingen met een persoonlijke visie op het thema. Het zijn probeersels, naar de oorspronkelijke betekenis van het woord essay. In mijn boek ‘Hoe en wat voor het raadslid’ schreef ik in 2010: ‘de toekomst van de gemeenteraad is een ontdekkingstocht, durf eens avonturier te zijn’. Meer dan ooit ervaar ik de laatste tijd de noodzaak om andere wegen in te slaan. En ik ben niet de enige. Een hausse aan rapporten overspoelt het openbaar bestuur. Het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties investeert veel tijd en energie in onder meer het opstellen van een ‘democratieagenda’ en experimenten en kennisdeling (onder meer via Democratic Challenge).

Lees hier het volledige essay: Griffie-Essay- Het lege midden (2)

 

Debatten in het publieke hart van de stad.

De voorpublicatie over het boek  “thuis bij de vijand’ van Natascha van Weezel raakte mij. https://www.trouw.nl/religie-en-filosofie/in-gesprek-met-de-vijand~a58da49f/

Het boek handelt over vooroordelen.  De manier waarop zij haar zoektocht beschrijft naar haar plaats in het debat over vooroordelen is mooi om te lezen.  En vooroordelen  beïnvloeden het samen leven sterk.  Daarom is dat onderwerp het debat meer dan waard. Zeker in een periode dat sociaal-culturele vraagstukken groter worden.  Gebeurt dat niet in het gesprek dan wordt de grens naar conflict maar al te makkelijke overschreden.  Dan kan dit boek bemoedigend zijn voor die mensen die het debat – en hun plaats daarin zoeken, over onderwerpen die het samen leven en  dus de samenleving raken.  Hoopgevend is dat mensen jong en oud dat gesprek gaande willen houden. Lees verder

Woede.

Wanneer het noodlot je leven binnentreedt, lijkt even alles stil te staan. Maar al snel zit je in een achtbaan aan emoties. Met volop momenten  van ontkenning en woede. En vooral de woede, de boosheid op hetgeen je overkomt is onontkoombaar. Boosheid helpt om een schuldige te vinden. En die wil je wat graag vinden als het mis gaat. Wanneer je met je zoon binnen een week in het beste kankerziekenhuis van Nederland belandt, is het goede nieuws dat hij in de beste handen is. En het slechte nieuws dat hij daar naar toe moet. In het plaatselijke ziekenhuis trekt een deskundig arts een sombere, maar naar later blijkt realistische conclusie. In dat beste ziekenhuis  mislukt de nieuwe kweek, vertrekt al snel de behandelend arts en dan na lang wachten en dus verloren tijd kan pas ‘de strijd beginnen’. Dat dit niet helpt in een fase van boosheid, mag duidelijk zijn. Mij heeft het opnieuw geleerd dat de kunst van leven ook is, voorbij de woede, de boosheid te kunnen komen. Want op enig moment kun je er voor komen te staan te moeten  toegeven dat het blinde lot maakt dat er iets ernstig misgaat in je leven. Lees verder