De griffie van vandaag is niet de griffie die we morgen nodig hebben. Griffiers hebben de afgelopen 18 jaar veel bereikt. Alle lof daarvoor. Maar de griffie levert nog lang niet wat zij zou kunnen en moeten leveren. We investeren in knellende functieprofielen. Die tijd kunnen we beter steken in een gesprek over wat de griffie allemaal zou kunnen doen en betekenen voor het lokaal openbaar bestuur, de gemeentepolitiek en de lokale democratie. Dus niet opschrijven wat we doen, maar op zoek naar de grenzen van ons werkveld. Ik hoop dat dit essay de aftrap is voor een brede discussie over wat er van
griffie(r)s kan en mag worden verwacht én gevraagd.
lees hier het volledige essay: http://pruimpraat.nl/wp-content/uploads/Griffie-Essay-6-Griffie-van-morgen.pdf lees verder
In mijn essay ‘Het lege midden’ wees ik op de snel groeiende bestuurslaag tussen gemeenten en provincies en de gevolgen daarvan voor de positie van de raad en voor de rol invulling door de raadsleden. ‘Middenbestuur in niemandsland’ noemde ik deze bestuurslaag. Verweesd gebied tussen gemeenten en provincies. Waar de doorzettingsmacht doorgaans een stuk beter functioneert dan de democratisch gelegitimeerde tegenkracht. Te vaak is het terra incognita voor raadsleden.
VOORAF – De komende maanden zal ik een aantal essays publiceren over de raad. Preciezer: over de rol en het functioneren van een betekenisvolle gemeenteraad in een vitale lokale democratie. Beschouwingen met een persoonlijke visie op het thema. Het zijn probeersels, naar de oorspronkelijke betekenis van het woord essay. In mijn boek 
Wanneer het noodlot je leven binnentreedt, lijkt even alles stil te staan. Maar al snel zit je in een achtbaan aan emoties. Met volop momenten van ontkenning en woede. En vooral de woede, de boosheid op hetgeen je overkomt is onontkoombaar. Boosheid helpt om een schuldige te vinden. En die wil je wat graag vinden als het mis gaat. Wanneer je met je zoon binnen een week in het beste kankerziekenhuis van Nederland belandt, is het goede nieuws dat hij in de beste handen is. En het slechte nieuws dat hij daar naar toe moet. In het plaatselijke ziekenhuis trekt een deskundig arts een sombere, maar naar later blijkt realistische conclusie. In dat beste ziekenhuis mislukt de nieuwe kweek, vertrekt al snel de behandelend arts en dan na lang wachten en dus verloren tijd kan pas ‘de strijd beginnen’. Dat dit niet helpt in een fase van boosheid, mag duidelijk zijn. Mij heeft het opnieuw geleerd dat de kunst van leven ook is, voorbij de woede, de boosheid te kunnen komen. Want op enig moment kun je er voor komen te staan te moeten toegeven dat het blinde lot maakt dat er iets ernstig misgaat in je leven.