Coalitiebesprekingen, een raadsreces en ‘het noodlot’ dat je privé leven binnenstapt. Allemaal oorzaken dat dit blog op een laag pitje terecht is gekomen. Terwijl er juist op lokaal niveau zo veel mooie dingen zijn die het vermelden waard zijn. Dus de hoogste tijd om de draad weer op te pakken. Eén van de dingen die mij bezig houdt is de toekomst van de lokale (representatieve) democratie. We doen of lokale democratie normaal is, maar het is helemaal niet vanzelfsprekend. De centrale spelers, de raadsleden hebben daarom bepaald niet een eenvoudige taak.

En niet alleen omdat nu de gemeentelijke begroting in de gemeenteraden volop zijn besproken. Het is juist de plaats van een raad(slid) in de eigen gemeente die het ingewikkeld maakt. Want de omgeving van het raadslid kent weinig waardering. De altijd bestaande politieke ontevredenheid van de inwoners. Het dedain van bestuur en ambtelijke organisatie. En de eigen (landelijke) politieke partij die de positie van de gemeenteraad uitholt. Zo hebben we meer benoemde bestuurders en toezichthouders bij de instellingen voor publieke diensten dan dat er raadsleden zijn.

Voor mij blijft uitgangspunt de gekozen- of gelote representatie.  Dat doet tevens veronderstellen dat het voortmodderen, dat het politieke systeem zo kenmerkt, een kwaliteitsimpuls is voor de lokale samenleving. Dan is het ook belangrijk dat de representatie in het hart van de samenleving een plaats heeft.  Niet eens om ‘te doen’ maar zeker om ‘te zijn’. Mijn beeld is dat ze daar niet meer staan en de beweging daar naar toe de essentie van dit moment is. Maar wie maakt daar eigenlijk werk van. Niet de landelijke politieke partijen, niet de wetenschap, de bestuurskundigen en politicologen. Noch de griffiers.  Arme raadsleden!  En dat in een tijd waarin zo veel aan de hand is.   Rijken zonder vaste woon- en verblijfplaats. De beweging naar Big society. De mogelijkheden van de digitalisering.  Daarmee nieuwe mogelijkheden voor sociale interactie. De wereldwijde trend van de groei van de stad. Een beweging van welvaart naar welzijn. Maar ook sociale spanningen. En de decentralisaties, het financiële vraagstuk. Een veelvoud aan veranderingen en informatie. Waarmee de situatie ontstaat  dat mensen het gevoel krijgen dat met het toenemen van de externe snelheid de interne klok tot stilstand komt. En niet te vergeten die grote middenklasse die lijkt iedere dag bijna wanhopig bezig te zijn de boot niet te missen.

Eens te meer bijzonder dat er lokaal heel veel initiatieven zijn. In buurten en wijken, maar ook op thema’s als energie en voedsel en gezondheid, zorg. Veel van die initiatieven draaien ook nog eens zonder inbreng van ‘de gemeente’.  Hoe kun je dan de positie van raadsleden zien? Raadsleden horen al zo vaak ‘u gaat er niet over’.  Misschien is dan wel de zoekrichting voor de waarde van raadsleden  ‘dat kan zo zijn, maar juist daarom praat ik raadslid, er wel over ‘.

Een mooie en spannende omgeving lijkt me zo. Dus gelijk hebben degenen die zich uitgedaagd voelen raadslid te zijn.  Wordt vervolgd.