In de eerste werkweek van januari, plotseling breed aandacht in alle kranten voor raadsleden.  Als vertrekpunt van die berichtgeving een uitzending van de TV rubriek Nieuwsuur. In die uitzending aandacht voor het beleven dat veel politieke partijen het moeite kost aspirant raadsleden te vinden. Zeker in kleinere gemeenten. De aanleiding voor dat bericht in Nieuwsuur was de uitkomst van een enquête onder griffiers.

Een bericht dat is gebaseerd op het gevoel van zo’n 65 griffiers van de 200 die hebben deelgenomen aan de enquête. Want griffiers kunnen in deze fase geen feitelijk inzicht hebben in een problematiek van werven van raadsleden. Wel handig wanneer je op basis van een gevoel publiciteit genereert voor een bepaald vraagstuk. Welk signaal willen griffiers dan geven?

Want op zich is er niet veel nieuws in de berichtgeving. Rondom elke gemeenteraadsverkiezing klinkt het geluid dat het moeilijk is aspirant raadsleden te werven. Met als ondertoon het ontbreken van kwaliteit, positie en gezag van een gemeenteraad. Problemen met werven van aspirant raadsleden is ook nog niet eens te objectiveren in deze fase. Na 3 februari aanstaande kan een onderzoeker wel aan het werk gaan. En bijvoorbeeld onderzoeken of er meer of minder partijen hebben ingeschreven. Of er meer of minder namen staan op de kieslijsten. Gevolgd door een verdieping met de vraag welke acties zijn ondernomen om raadsleden te vinden. Enz. Echt onderzoek doen. Een idee voor de vereniging van griffiers (VVG)?

In deze context is het goed op te merken dat de komst van de functie van griffier in zich al een uiting is. Namelijk van het besef dat er actie moet zijn om de lokale politieke democratie meer vitaal te laten zijn. Maar ook verder zijn er genoeg redenen aandacht te vragen voor – , of je ernstig zorgen te maken over,  de rol van de gemeenteraad. Wanneer meer objectief duidelijk is dat het echt moeilijker wordt aspirant raadsleden te vinden,dan kan dat als een toegevoegd argument worden gezien om in actie te blijven. Maar een onderzoek kan ook helpen de actie meer specifiek te richten.  Tot dat moment is het heerlijk om te blijven speculeren over de staat van de raadsleden. De minister wil meer aan scholing gaan doen zo werd in die uitzending van Nieuwsuur  duidelijk. Sommige gemeenten voeren wervings-/bewustwordingscampagnes. In andere gemeenten is dat weer volstrekt onmogelijk omdat het als een voorrecht voor politieke partijen wordt gezien. Een ander denkt dat meer gezag aan een raad geven leidt tot meer potentiële raadsleden.

Blijft de doorlopende vraag voor de griffiers, of zij met de komst van hun functie in 2002 een bijdrage leveren aan de vitalisering van de lokale partijpolitieke democratie. Zoals de doelstelling is van de dualisering. Of dat zij bezig zijn ‘de olifanten (verder) naar het kerkhof te brengen’.  In het eerste geval is veranderingsgezindheid en actiebereidheid van belang. En kan het passend zijn daarvoor een signaal te geven. Maar dan mag een meer inhoudelijke vervolg actie niet ontbreken. En kan niet volstaan worden na publiciteit het als een vraagstuk voor ‘de politiek’ te beschouwen.