Wanneer het noodlot je leven binnentreedt, lijkt even alles stil te staan. Maar al snel zit je in een achtbaan aan emoties. Met volop momenten  van ontkenning en woede. En vooral de woede, de boosheid op hetgeen je overkomt is onontkoombaar. Boosheid helpt om een schuldige te vinden. En die wil je wat graag vinden als het mis gaat. Wanneer je met je zoon binnen een week in het beste kankerziekenhuis van Nederland belandt, is het goede nieuws dat hij in de beste handen is. En het slechte nieuws dat hij daar naar toe moet. In het plaatselijke ziekenhuis trekt een deskundig arts een sombere, maar naar later blijkt realistische conclusie. In dat beste ziekenhuis  mislukt de nieuwe kweek, vertrekt al snel de behandelend arts en dan na lang wachten en dus verloren tijd kan pas ‘de strijd beginnen’. Dat dit niet helpt in een fase van boosheid, mag duidelijk zijn. Mij heeft het opnieuw geleerd dat de kunst van leven ook is, voorbij de woede, de boosheid te kunnen komen. Want op enig moment kun je er voor komen te staan te moeten  toegeven dat het blinde lot maakt dat er iets ernstig misgaat in je leven.

Dat maakt ook dat je voorzichtig wordt met hetgeen je vindt en zegt. Je wordt wat milder, ook in je werk,  wanneer mensen bij tegenslagen een zondebok zoeken. En die bijvoorbeeld maar al te graag vinden bij een overheid. Je wordt strenger voor mensen die daar in vluchten omdat het hen ontslaat verantwoordelijkheid te nemen. Want voorbij je kwetsbaarheid komen is niet alleen hard werken, maar ook bereid zijn na te denken over de effecten van eigen handelen.

Ook ik moest in de achterliggende periode de waarde van het systeem van democratie en politiek weer leren herkennen. Het leerde mij opnieuw zien hoe hard die gekozen burgers werken aan een betere gemeente. En dat in een rommelig systeem, dat democratie is. En dat de woede over de verschillen tussen wat ‘beter’ behelst juist baat heeft bij ‘democratie’. Een systeem dat helpt om met de mond conflicten te beslechten en woede om te zetten in uiteindelijk vormen van acceptatie. En als dat lukt met respect voor onze kwetsbaarheid.

In een samenleving waar als een stille beving boosheid wordt gevoeld, lijkt het raadswerk misschien niet eenvoudig. Maar naar mijn overtuiging biedt het de gekozenen eerder een geweldig kans om betekenis te geven en te krijgen.

Voorbij mijn persoonlijke boosheid laat mijn werk mij hierover zoveel zien en meemaken dat ik – daartoe uitgedaagd –  de draad na twee jaar weer oppak en weer een blog of essay  zal plaatsen. Waarbij ik me realiseer dat wat je leven tekent de inhoud van verhalen mee kleurt.

Maart 2017.